Gisteren gingen we vroeg naar bed omdat we vandaag op een onmenselijk tijdstip op moesten staan. Ik zette mijn wekker op 4:00 uur, want we moesten om 5:15 bij Hies en Willem zijn. Ik vroeg Bas of hij ook zijn wekker had gezet. Hij had hem op 5:00 uur staan... uh, een tikkeltje laat, niet? Na wat overtuiging (en lichte dwang) zette hij zijn wekker ook op 4:00 uur.

Toen werd ik wakker van een vreemd deuntje... dat was niet mijn wekker! Blijkt dat mijn wekker nog op zaterdag stond. Oeps! Maar goed, alles onder controle. Ik besloot make-uploos en met minimale haar poespas te gaan vliegen. Voordeel: snel klaar, en laten we eerlijk zijn, in dat vliegtuig word je er toch niet knapper op.

We pikten de oudjes op en propten de tassen in de auto. Omdat we met één auto wilden gaan, hadden we voor tassen in plaats van koffers gekozen. Dat ging prima in mijn supergrote Clio! Bas voelde zich helaas nog steeds niet fit, hij hoestte alsof hij een long wilde uitspugen en voelde zich belabberd. Hopelijk gaat het morgen beter.

Bij Barneveld merkte ome Willem dat hij zijn mobiel was vergeten. We konden nog omdraaien, maar het zou dan krap worden. Willem vond het wel prima zo zonder telefoon, dus we reden door.

We parkeerden de auto bij valet parking en liepen naar KLM. We leverden de koffers nou tassen in en gingen naar de beveiliging, waar Bas zijn tas leeg moest. Ook mijn kleine blauwe tasje bleek verdacht. Ik bedoel, wat kun je verstoppen in zo'n klein ding?

Na de paspoortcontrole realiseerden we ons dat we super vroeg waren. Ondanks de voorspelling dat het een drukke dag zou zijn, viel het reuze mee. We hadden zelfs Willem zijn telefoon nog kunnen halen.

We namen belachelijk dure broodjes en poffertjes, maar ze smaakten goed. Hies kocht een puzzelboekje en ik een paar vliegtuigsokken, omdat ik die van mij niet kon vinden. Waarschijnlijk had ik ze al in de koffer gestopt... handig!

We zaten heerlijk te relaxen en konden op tijd instappen. Bas hoestte nog steeds alsof hij net uit Pieterburen kwam, wat veel bekijks trok. Voor corona was dat veel minder een probleem, maar hij ging toch echt mee dat vliegtuig in.

De vlucht was lang maar prima, hoewel Bas zich op een gegeven moment echt slecht voelde. Chicken or pasta? Ik koos pasta, die was prima. De kip daarentegen... bah! We keken wat filmpjes, deden een dutje en na tien uur waren we eindelijk aan de grond! Welcome to Miami.

Het was er 32 graden en bewolkt. We waren binnen tien minuten door de immigratie, net op tijd want na ons werden de rijen langer. De koffers lieten vijftien minuten op zich wachten. Daarna de lange wandeling naar het treintje voor de autoverhuur. In het treintje vroeg een man aan Bas: "Kom jij uit Apeldoorn? En tennis jij?" Echt waar!

Bij Alamo was het rustig, dus we hadden zo de auto... een mooie ruime lelijke rooie! Om 15:45 geland en om 17:00 reden we weg bij het autoverhuurbedrijf, op naar Key Largo waar we om 18:10 in ons hotel aankwamen. Een nieuw record!

We fristen ons op en ondanks dat we moe waren, wilden we toch een drankje doen. De tiki bar bij ons hotel zag er wat sneu uit, dus we reden naar "The Pilot House", vijf minuutjes verderop.

Daar kregen we trek van de geur van het eten. We zaten heerlijk aan het water en de temperatuur was perfect, als een echte zomeravond. Bas en ik waren hier eerder geweest en toen hadden ze een glazen bodem. Die was een paar jaar geleden verwoest door een storm.

Hies nam nacho’s met gehakt, Willem met kip en ik met tonijn. Bas had mosselen. Het waren voorgerechten, maar voor ons voldoende als hoofdgerecht. Het smaakte erg goed!

Toen we de rekening vroegen, haalde de serveerster ons over voor een toetje: key lime pie geroosterd. We namen één stukje voor ons vieren en dat was echt prima! Er zat bladerdeeg omheen en de key lime pie was gesmolten en heel erg lekker.

Om 20:45 waren we weer in ons hotel, klaar voor een welverdiende nachtrust!